6 Şubat 2010

Nereye gidiyoruz?

Bir adam gemiye binmiş bir yere gidiyordu. Yolcular arasındaki konuşmalar giderek tartışmaya dönüştü. Kimsenin yüzünü görmediği birinin sesi duyuluyor ve bazen bir yanı bazen diğerini destekleyen, çatışmayı tahrik eden şeyler söylüyordu. Bir ara geminin yanlış yöne gittiğini, yakında kayalara çarpıp yok olacaklarını söylediği duyuldu. Ona göre kurtulmanın tek yolu gemiyi ele geçirmekti. Böylece denizin azgın sularında boğulmaktan kurtulacaklar ve keyifli bir yolculuk sonunda cenneti andıran yerlere varacaklardı. Geminin kaptanı megafonu eline aldı ve hiçbir sorunun olmadığını, çok güzel bir geleceğe güven içinde gidildiğini söyledi.

Bir kenarda etrafı gözleyen eski bir denizci geçmişte yaşadığı benzer olayları hatırladı. Kaptana isyan edip gemiyi ele geçirenler birkaç saat sonra bir botun gemiye yanaştığını, başka bir gemiden gönderilen bir kaptanın geminin yönetimini devraldığını gördüler. Yeni kaptan farklı bir rota çizmiş ve bu yolun daha iyi yerlere götüreceğini söylemişti. Yolcular daha önce kendilerine söylenmeyen hatta akıllarından bile geçirmedikleri bir yere doğru yol aldı.

Eski denizci gemideki olayları görünce şaşırmadı ama bu defa kaptanın kim olacağını kestiremiyordu. Eskiden isyan sadece kaptana yönelik olur ama gemi mürettebatının çoğu görevlerini sürdürürdü. Şimdi geminin kaptanına bu personelle gidilemeyeceği, yepyeni bir kadronun kurulması gerektiği söyleniyordu. Yani isyan kaptana değil tayfaya yönelikti. 

Türkiye’nin durumu bu gemiyi andırıyor. Eğer ülkemiz için dünyada yeni bir yer ve rol belirlenmişse kurumların bu yeni rolle uyumlu olması kaçınılmazdı. Geçmişte çok farklı şartlar için eğitilen, günümüzle uyum sağlayamayan değerlere sahip bir bürokrat kadroya sahipsek onlara yeni dünyayı anlatmak ve birlikte hareket etmek en doğru yoldu ama bir odak bu kadronun tamamen tasfiyesini ve yerine yenisinin kurulmasını istiyordu. Aslında bu iktidarı Dimyat’ın pirinciyle kandırıp eldeki bulgurdan mahrum etmeye benziyordu. Daha açık bir ifadeyle iktidarı ordu ile çatışmaya itmek ve bunu demokrasinin bir gereği saymak ilerde iktidarı çaresiz bırakabilir.

Ordu aleyhtarı yayınların arasına birkaç gönül alıcı söz sıkıştırıp ithamların en ağırını yapmak kimseyi kandırmaz. Bu kadar yoğun eleştiriler karşıdakini değiştirmek bir yana saflarını sıklaştırmaya ve savunmaya iter.

Kaldı ki bir düşünceyi değiştirmenin en iyi yolu karşıdakini acımasızca eleştirmek, itham etmek, değersizmiş gibi göstermek değildir. Doğru olanı gösterirsiniz yanlışı bulup terk etmeyi ona bırakırsınız. Değişimin onun için mücadeleyi kaybetmek, değersizliğinin göstergesi saymak değil bir kazanım olduğu duygusu yaratılmalıdır.

Türkiye’de siyaset bir mücadele olarak algılandığı için kazanan kahraman olmuş ama tüm kahramanlar kaybettikleri zaman değersiz ilan edilmiştir. Doğru yolda olduğunuzu anlamanın tek yolu nöbeti devredenleri değerli sayılmasıdır. Oysa izlenen yolun doğru olduğu eskinin yanlış olmasıyla kanıtlanıyor. Birbirinden farklı olsa bile hepsinin değerli sayıldığı zamanı hasretle bekliyorum.

Bu yazı 1,234 defa okundu.